Ik las onlangs in een boek dat het eerste wat een volwassen mens denkt bij het wakker worden 'ik heb te kort geslapen' is. De volgende gedacht is 'ik heb te weinig tijd'. Mijn eerste gedachte is meestal 'Hoe laat is het?!' en mijn volgende 'Is'ie NU al wakker?'. Ik heb een zoon van 8 1/2 maand oud en in die 8 1/2 maand lukt het hem af en toe om door te slapen 's nachts. Het wisselt van 1 uur 's nachts tot 5 uur 's ochtends, dat wakker worden. Soms houdt hij ons een paar uur zoet, maar meestal valt hij na een minuut of 20 weer in slaap. Gezellig naast ons. En ik vind het ook wel gezellig, zo'n knorrend mannetje naast me in bed. We zijn er inmiddels wel achter wat hem het beste helpt om weer in slaap te komen; de houdgreep. Ik leg meestal mijn been over zijn benen heen zodat hij niet steeds zijn benen omhoog kan doen en weer kan laten vallen en zorg ervoor dat hij maar 1 arm vrij heeft, want het lijkt erop dat hij met 2 armen vrij ook niet in slaap wil komen. Waarom met 1 arm vrij wel is mij een raadsel, maar ik merk dat ik inmiddels allang blij ben dat hij weer in slaapt valt en me niet de hele nacht wakker houdt. Want na 8 1/2 maand en nog een peuter in huis breekt dat een beetje op. Ik heb ruimte, maar ook mijn ruimte is enigszins beperkt. Ik merk dat ik sacherijnig ben overdag, dat ik geen zin heb om aandacht te geven aan anderen en vooral heel veel tijd voor mezelf wil. Geen realistische gedachte, want er zijn kinderen om voor te zorgen. Kinderen die aandacht willen en nog niet snappen dat het ook voor een moeder niet goed is om midden in de nacht wakker te zijn.
Ik troost me met deze gedacht: ooit komt er een dag dat hij ons 's nachts niet meer nodig heeft en heeft hij misschien een geliefde die hem midden in de nacht in de houdgreep wil nemen zodat hij weer in slaap kan vallen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten