Waterlanders

't Kaatje heeft vandaag haar allerallerallerlaatste dag op de crèche. Maandag gaat ze voor het eerst naar school. Het was een beetje moeilijk allemaal, want dit meisje dacht dat ze weg zou gaan en nooit meer terug zou komen, bleek na een beetje doorvragen. Want alle andere kinderen die naar school gingen, kwamen immers ook niet meer terug in haar leven. Ach...wat een spookbeelden kunnen er ontstaan in een kinderhoofdje. En hoe vanzelfsprekend sommige dingen zijn voor ons. Zo vanzelfsprekend dat het even duurt voordat we er achter kwamen dat dat voor haar niet het geval was. Ik probeer me het idee zo nu en dan voor te stellen en dan knijpt mijn hart samen, hoe is dat voor haar geweest? We hebben er veel gesprekken over gehad. 'Straks ben ik weg'. 'Nee liefje, straks ben je niet weg. Dat willen we niet. We komen je elke dag gewoon weer ophalen en dan ben je weer bij papa, mama en je broertje, afgesproken?'. 'Affesproken'.

En voor het afscheid heb ik voor 1 keer iets gemaakt dat de kinderen mee naar huis kunnen nemen. Ik kwam het idee tegen op Pinterest. Men neme flink wat waskrijtjes en die snij je in stukjes. Dan hussel je alles door elkaar en verdeelt het over leuke silicone cakevormpjes. Dit doe je in een oven van ongeveer 160 graden en een beetje afhankelijk van het soort krijt en je oven, is het na 10-20 minuten gesmolten. Af laten koelen in de oven (anders gaat het zo klotsen en mengen alle kleuren zich) en klaar is je gezellige krijtje!