Tintel

Dit is wat er kan gebeuren wanneer je je dochter vraagt om de uit de tuin geplukte bloemen in het vaasje op tafel te zetten:

Doet denken aan vroeger...

Ken je deze ook nog?

Het doet me denken aan mijn oma. Mijn oma leeft nog, maar ze is wel een beetje dement, dus dit krijg ik niet meer van haar. Maar vroeger wel met enige regelmaat. Toen mijn zus en ik klein waren, hebben we ooit een keer een schaatstocht gedaan op de plassen in het dorp waar mijn oma woont. Mijn opa leefde toen ook nog. Iedereen was in de veronderstelling dat we alleen op de plas zouden blijven, maar mijn zus had het plan gevat om zo'n leuke gekleurde route te schaatsen. En om dan halverwege zo'n kleur over te gaan op een andere kleur, en weer een andere kleur. Met als gevolg dat we verschrikkelijk lang wegbleven, we niet meer wisten waar we waren en mijn opa de politie had ingeschakeld die ons uitgebreid op de plassen is gaan zoeken. Uiteindelijk hebben we zelf de weg naar het huis van mijn opa en oma teruggevonden en hebben we samen in een gootsteen gevuld met warm water gezeten om onze voeten weer te verwarmen. En daarna een warme beker met anijsmelk. Heel troostend.

En vandaag voelde ik me alsof ik een beetje ziek aan het worden was, dus dan werkt zo'n warme beker met anijsmelk ook heel troostend omdat het me doet denken aan de zorg en aandacht die ik toen van mijn oma kreeg. Dit keer in een zelfgeknutselde beker van mijn dochter. Heel gezellig.

Tintel

En nog een reden van mijn afwezigheid. Een paar dagen vakantie op Terschelling! Een mooie dochter op een mooi strand. Veel dank verschuldigd aan Jenne, de maakster van deze prachtige foto!

Nog een pop af!

Een kleine radiostilte, maar niet geheel zonder reden: ik zat ver weg beneden op de bank in mijn breicocon. Er zijn weer verschillende projecten op stapel, waaronder een verjaarskadootje voor manlief die ik voor eind november af moet zien te krijgen. Daar gaat al mijn vrije tijd zo'n beetje in zitten. En eigenlijk heb ik vandaag bedacht dat ik door die tijdsdruk er ook niet zo heel veel plezier aan beleef, want nu zit ik iets te doen wat moet. Maar...het wordt wel een mooi verjaarskado, dus eigenlijk is het slim om alleen daar naar te kijken. Al die onaffe dingen, daar beleef ik ook geen plezier aan. En om nu met lege handen te staan straks, of eigenlijk een halfafproject met de mededeling dat'ie zelf maar even moet leren breien want 'sorry, ik had geen zin meer', is ook weer zo wat...

Maar...er is wel weer iets afgekomen en dat is goed. Onze lieve zoon is inmiddels trots bezitter van ook een Carlos en Arnepop, hoera! Hij wandelt regelmatig met zijn pop door huis, pop aan zijn oor en al 'lolo (hallohallo) roepend, alsof het een telefoon is. Hij is er gelukkig mee en dat doet mij deugd, want dat is voor mij weer een extra excuus om nog meer kleine poppenkleertjes te breien. De pop heet tot nu toe Immepop, maar dat is een beetje een flauwe naam, want alle knuffels van onze lieve zoon worden omgedoopt tot Imme-vul maar in-. Zo hebben we Immebeer, Immehaas en nu dus ook Immepop. Het wordt hoog tijd voor een iets creatievere naam. Dochter, doe je best! (aangezien zij de aanstichter is van alle Immes).